Obiecałam spady pokonkursowe, ale na opowiadaniu "Woń" się skończyło, a było ich więcej - wierzcie mi. Po prostu musiałam znowu do nich zerknąć. Ten fragment zaniosłam na warsztaty klubu literackiego, do którego od niedawna należę - wprowadziłam kilka zmian sugerowanych przez znajomych. O klubie napiszę niebawem - tymczasem zapraszam Was do lektury. Opowiadanie  pt. "Wartość" powstało na konkurs "Pin i zielonym" organizowany w ramach Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. 

Podpowiedź jurorów była taka:  

Kraj lajków, odsetek, prowizji i marż, najsłodszą mamonę i studnię bez dna, horror dżentelmenów, namiętność cinkciarzy, kolejkę w Biedronce i lans na deptaku, chwilówkę jak haj, petycję o lekkość obyczajów płciowych, dogmaty z plastiku, nawroty debetów, laskę z windykacji, seks bezdotykowy, wypad do galerii, rundkę po śmietnikach, apkę na iPada, pana komornika bardzo ładny łom, plażę za drutami i najnowszy LED — wszystko co coś warte: nam opisz i przyślij. PIN I ZIELONYM.

Skoro "Wartość" wylądowała w spadach, znaczy, że nie wygrałam :) Ale zmierzę się z Waszymi opiniami :) Przed Wami pierwszy fragment, ale będą jeszcze trzy (dodam w kilkudniowych odstępach) - albo i więcej, jak mnie fantazja poniesie i będę dopisywać na bieżąco :)

Wartość

fragment 1

W (nie)dalekiej przyszłości

Marta Debet zastanawiała się gdzie jest. Gdzieś z oddali, pomiędzy wszechobecnym szumem docierał do niej ten charakterystyczny odgłos. Znała go, ale  nie mogła sprecyzować. Przerywany dźwięk na pewno pochodził z jakiejś maszyny, kojarzył się z nadawanym radiowo sygnałem w alfabecie morsa. Pik - przerwa - pik -  przerwa. Dźwięk stawał się coraz bardziej drażniący. Nie miała siły otworzyć oczu, ale coś jej mówiło, że jest w szpitalu, że słyszy odgłos maszyny kontrolującej bicie serca. Stopniowo odzyskiwała świadomość, chyba udało jej się na chwilę otworzyć oczy, dostrzegła rząd jakiś zielonych cyferek, ale nie widziała wyraźnie. Czuła natomiast, że energiczne macha rękami. Chciała przestać, ale wysyłany przez mózg przekaz nie docierał do rąk. Pracowały jak automat. Nagle zrobiło się jakieś zamieszanie, ktoś wrzeszczał, nie była pewna, ale chyba to na nią krzyczeli. Jakaś kobieta wydzierała się, że co ona sobie myśli, że jak można się tak zachowywać, i że trzeba zrobić z tym porządek. Marta z wysiłkiem podniosła powieki, zatrzymała się spojrzeniem na dłoniach. Trzymała w nich słoiczek kawioru. Poruszyła ręką, a wtedy do uszu znowu trafił dźwięk. Pik. Przed oczami znowu pojawiły się zielone cyferki - 249.00. Zanim pomyślała, co robi w jej rękach znalazły się paluszki krabowe. Zdezorientowana podniosła głowę do góry. Natychmiast odzyskała jasność myślenia. Nie leżała w szpitalu. Była w pracy. Znowu odpłynęła, nie mogła opanować zmęczenia. Była taka zmęczona. Taka zmęczona. W minionym tygodniu, już trzy razy miała krwotok z nosa. Z błaganiem w oczach spojrzała na awanturującą się klientkę, ale ta nie patrzyła już na nią, tylko mruczała coś pod nosem. Oby nie wezwała kierowniczki.

- I widzisz synku – odezwała się oburzona klientka do towarzyszącego jej chłopca – Tak skończysz, jak nie będziesz się uczył. Będziesz siedział w pieluchach na kasie i pracował jak robot.

Marcie tyle wystarczyło, żeby do końca się obudzić. Spojrzała na kobietę - tleniona blondyna z włosami do pasa, których przynajmniej jedna trzecia długości była doczepiana. Długimi, pomalowanymi na różowo sztucznymi paznokciami przytrzymywała kartę kredytową. Ilość biżuterii, jaka ją zdobiła, świadczyła w mniejszym stopniu o kocie z dużą ilością zer na końcu, a w większym o tandecie. Stojący obok niej chłopak był ubrany w koszulkę z nazwą rockowego, niezbyt popularnego, ale dobrze znanego fanom gatunku, zespołu.

- Nie słuchaj matki. – Marta zwróciła się do dzieciaka. – Pieprzy głupoty. Pielęgnuj swój talent, olej szkołę. Ja jestem po dwóch kierunkach studiów, niestety – zerknęła na matkę i zatrzymała na niej spojrzenie, by podkreślić, że powie teraz, co o niej myśli  - nie miałam bogatych rodziców ani znajomości i nie robię kariery przez łóżko.

Tleniona blondyna spojrzała na nią bliska wybuchu.

- No co się pani tak patrzy? – Marta wzruszyła ramionami. – Pin i zielonym. – powiedziała wskazując terminal.